Kurnik Polski położony jest w urokliwej dolinie Narwi, około 3 km na południe od zabytkowego Tykocina, na wschód od szosy wiodącej do Jeżewa, w sąsiedztwie wczesnośredniowiecznego grodziska. Teren ten jest bardzo atrakcyjny pod względem turystycznym, o czym najlepiej świadczy, rosnąca z roku na rok, liczba osób wybierających Tykocin i okolice na urlop.
W okresie od XII do XIII wieku istniał tu mazowiecki gród rzędu kasztelańskiego.
Przylegało doń bardzo rozbudowane podgrodzie , o czym można przekonać się osobiście penetrując ten teren.
Tutaj rozwijało się osadnictwo, zanim przeniosło się na północ, nad Narew. Dziś po grodzisku pozostały jedynie malownicze obwarowania ziemne.
Po drugiej stronie Narwi rozciągała się Jaćwież, później Księstwo kijowskie, następnie Włodzimierskie, w latach 1226 - 48 ziemie te należały do Mazowsza, a po 1351 -55 r. do Litwy, później znów do Mazowsza i kolejno (1425 r.) do Litwy. Dopiero w XVI w. po śmierci ostatniego Gasztołda przeszły na własność Korony.
Fortyfikacja, o której mowa, była więc najpewniej strażnicą graniczną, której militarne znaczenie zmalało z chwilą przesunięcia w pocz. XIII w. granic Mazowsza na drugi (prawy) brzeg Narwi sięgając w okolice dzisiejszych Moniek.
Trzeba pamiętać, że od najdawniejszych czasów Mazowsze doświadczało ekspansjonizmu i kolonializmu plemienia Polan, które dokonywało pacyfikacji jego terenów. W połowie XI w. Miecław (zwany również Macław lub Mojsław) ogłosił Mazowsze samodzielnym księstwem ze stolicą w Płocku i przy pomocy Mazowszan, Pomorzan i Jaćwingów walczył z wojskami polskimi usiłującymi spacyfikować Mazowsze.
Po ponad 90 latach okupacji i represji – niszczono grody, palono pogańskie świątynie, ośrodki kultu i posągi – w latach 1138 - 1200 następuje odrodzenie państwowości, dostaje się we władanie Bolesława IV Kędzierzawego jako Księstwo Mazowieckie na obszarze niemal identycznym, jak obszar, który zajmowało państwo Mazowieckie w latach 1037 – 47. Szczególny rozkwit przypada na czasy panowania Konrada (1200 – 1247). Później następuje załamanie. W końcu XIII w. potencjał Mazowsza był znacznie niższy od reszty kraju. Zaważyły na tym nie tylko słabe gleby, brak surowców, ale w znacznej mierze sytuacja polityczna.
